İyiliklere alışalım, duruş kazanalım

Hayat boyu yapıp ettiklerimiz alışkanlıklar silsilene dönüşür. Hatta o kadar alışırız ki o şeyi gözümüz kapalı yapacak hale geliriz. Neyi en küçük yaşta yapmaya başlarsak, o en derine nüfuz eden bir alışkanlığa dönüşür. İyi bir alışkanlık edinmişsek o, insanı bulunduğu ortamda seçkin birisi haline getirir. Anne babanın asıl görevlerinden birisi, tatlı dili, güler yüz ve karşısındakine kullandığı saygın bir tutum ile önce gönlünü içten fethetmek, sonra da kendisinin üzerinde örneklediği güzel ahlâkı telkin ederek çocuğun hayata geçirmesine yardımcı olmak.

Hayata dokunan her şey çok önemlidir

Neye alışırsak, o benzerlerini de çeker. Bir araya gelen alışkanlıklar güçlü bir duruşun temel taşlarıdır. Artık bizi görenler, o temel taşlarımıza bakarak bizi tanımlarlar. Alışkanlığın azı çoğu ya da önemsizi yoktur. En küçük eylem bile, daha büyük olmaya yolcudur çünkü elimizle, gözümüzle, beynimizle ve duygularımızla temasa geçmiştir. Neyi duygularımızı katarak yaparsak, o yaptığımızı daha çok yapmaya istek duyarız.

Her alışkanlık kişiyi bir yerlere taşır

Yolculuğumuz nereye? Bizi Rabbimize (cc) yaklaştıracak bir yol ve yolculuk biçimi içinde mi ilerliyoruz yoksa Allah’ı (cc) gündemlerine almayan insanlarla mı düşüp kalkıyoruz? Kime yakınsak onun hali bize sirayet eder. O halde, alışkanlıklarımızı korumak gibi de bir sorumluluğumuz var. En güçlü alışkanlıklar bile, onları doğru bir anlayış ve doğru çevre ile korumazsak, bir de bakmışız ki o güçlü zannettiğimiz alışkanlığımız giderek zayıflamaya başlamış, yerine başka adaylar boy göstermeye başlamış. Bunun hemen önü alınmazsa, var olan ilişkideki duygusal bağlar arttıkça o tarafa meyil de artar. Bu alışkanlıklarımızla birlikte bizim de değişmemiz anlamına gelir. Bu değişim iyi yönde ise gayet güzel, kötü yönde ise, insanı kendisinden utanacak hale düşürebilir ve nice yuvaların huzurunun bozulmasına ve hatta dağılmasına sebep olabilir.